Reservaten - IndianSpirits

Lang niet alle geregistreerde indianen in de VS leven in reservaten. Feitelijk wonen er zelfs meer buiten dan in de reservaten. Er is een ruime verscheidenheid aan reservaten, zowel wat betreft de omvang als de aanwezige armoede. Maar in het algemeen zijn de reservaten arm. Sommige zelfs extreem arm. De inheemse auteur Sherman Alexie heeft gesteld: "Als armoede een toren is, dan zitten de reservaten in de kelder. En hij heeft gelijk. De armste gebieden in de huidige VS zijn niet de stedelijke ghetto's, of die nu zwart, Latijns- Amerikaans, Aziatisch of blank zijn. Het zijn de indianen-reservaten. Het maakt niet uit hoe armoedig het omliggende gebied is, het reservaat is altijd nog armer. Meestal is het een verschil van dag en nacht. Dus als u een reservaat bezoekt, verwacht dan geen drie-sterren accommodatie. U kunt zelfs niet rekenen op een hotel. Dat kan er eenvoudigweg niet zijn. Verwacht geen goed onderhouden wegen. Verwacht geen (werkende) telefooncellen, geen betaalautomaten of taxi's

Reservaten zijn niet geschikt voor toerisme. De meeste niet inheemse Amerikanen zijn nimmer in hun leven in een reservaat geweest. Een klaagzang over het gebrek aan faciliteiten is trouwens absoluut ongepast. De meeste stammen in de reservaten proberen wanhopig het hoofd boven water te houden, of steken het geld dat ze hebben in de aanschaf van een bus die de ouderen tenminste naar een supermarkt kan brengen. Anderen moeten ploeteren om de verwarmingsrekening voor de wintermaanden te kunnen betalen. Al die zaken hebben prioriteit boven bijvoorbeeld het onderhoud van de wegen. Reservaten met casino's of bingo-<wbr>zalen, of reservaten nabij steden of nationale hoofdwegen, hebben het vaak wat beter, simpelweg omdat de werkloosheid daar minder nijpend is. Daar is de infrastructuur beter en hebben de inwoners tenminste wat geld achter de hand. (In sommige reservaten is 50 procent van de beroepsbevolking werkloos).

Wees u ervan bewust dat u als buitenlandse bezoeker in een reservaat op alle mogelijke wijzen uit de toon zult vallen, van uw huidskleur tot de kwaliteit van uw kleding en uw auto. Reken erop dat u aangestaard zult worden. De meeste reservaten krijgen zelden bezoekers, behalve op een paar selecte plaatsen: het casino, als dat er is, of de verkooppunten voor handwerk. Wie ervoor kiest rond te rijden door het reservaat, zeker wie dat doet in een comfortabele huurauto, vestigt de aandacht op zich. Bedenk dat dit het woongebied van mensen is; het is geen toeristen-<wbr>attractie. Dus toon dezelfde terughoudendheid die u zou hebben in elk ander dorp of in elke andere stad. Ga niet zomaar foto's maken van huizen of van bewoners die hun wasgoed ophangen. Doe dat zeker niet zonder toestemming te vragen. Pas op voor kinderen die op straat spelen en zorg ervoor dat u geen honden aanrijdt. De honden in de reservaten zijn alomtegenwoordig, net zoals de zwerfkatten bij het Romeinse Colosseum.

U mag zich realiseren dat ons verleden ons achterdochtig maakt ten aanzien van blanke bezoekers. De meeste niet-<wbr>indianen die opduiken op indiaans grondgebied zijn daar gekomen omdat ze 'iets' van ons nodig hebben. Of, wanneer ze daar zijn vanuit het oogpunt van liefdadigheid, dan delen ze vaak artikelen uit waarvan ze aannemen dat wij daarop zitten te wachten -<wbr> zonder ooit de tijd te nemen ons te vragen waaraan wij daadwerkelijk behoefte hebben. Dat heeft geleid tot zeer bevoogdende toestanden of zelfs tot explosieve situaties. Dus als bezoeker bevindt u zich, in de ogen van de indianen, in dezelfde categorie als maatschappelijke hulpverleners, antroplogen, geschiedkundigen, sociale wetenschappers, new-<wbr>age aanhangers, of allerlei religieuze 'weldoeners'. Toeristen beperken zich dan ook doorgaans tot de plekken die gericht zijn op toerisme: de reeds vermelde casino's en winkels. Wilt u meer van het reservaat zien, dan begeeft u zich op paden waar nagenoeg niemand komt behalve de bewoners zelf. Ik wil u daar best toe aanmoedigen, maar het zijn geen snoepreisjes en u moet het zeker niet op de bonnevooi doen. De bewoners kunnen onaangenaam verrast zijn door uw komst. Sommigen kunnen u uitgesproken vijandig gezind zijn, zeker tot u tijd neemt het doel van uw bezoek uit leggen.

Een reservaat is geen onderdeel van de staat waarin het ligt. Het heeft zijn eigen bestuur en gezagsdragers, inclusief de inheemse politie en de inheemse rechtbank. Stammen die door de federale regering erkend zijn, zijn soevereine naties. U betaalt bijvoorbeeld geen staats-BTW in de winkels in het reservaat, aangezien u niet langer in die staat bent. De exacte verhouding tussen de reservaten en de regering van de VS is nog steeds een heikele kwestie, maar officieel is elk reservaat een protectoraat van de federale regering. Op het grondgebied van het reservaat staat u dus onder het gezag van het inheemse bestuur. Normaal gesproken zal dat geen complicaties opleveren, maar in voorkomende gevallen is het handig te weten wie er 'de baas' is.

Probeer evenwel beleefd te blijven. Deze mensen zijn niet 'zomaar' vijandig zonder reden. Het is uw taak te bewijzen dat u integere bedoelingen heeft. Lijkt dat onredelijk? Helaas is onredelijk precies de manier waarop inheemse Amerikanen behandeld zijn gedurende lange perioden van hun geschiedenis. Reken er dus op dat u vast wel een paar indianen zult ontmoeten die het liefst zouden zien dat u terug in de auto stapt, omkeert en oprot. Ondanks dat is een wandeling over straat in het reservaat eindeloos veel veiliger dan een autorit door de zuid-oostelijke wijken van de stad Atlanta. In de regel zullen de bewoners van het reservaat u negeren en rustig hun eigen doppen rooien, danwel nieuwsgierig naar u zijn. Wellicht een relatief onbekend feit in Europa: wij zijn van huis uit bemoeials. Dat stereotype beeld van de zwijgzame indiaan is een door Hollywood gecreëerd verzinsel. Wij kunnen stil zijn, en we houden ook van de stilte, maar even goed kunnen we iemand de oren van het hoofd kletsen. U mag zeker enkele open en eerlijke, recht-door-zee vragen verwachten. Maar u hoeft zich dan ook niet verplicht te voelen overal antwoord op te geven. De inheemse cultuur is behoorlijk openhartig. Iedereen kent iedereen. Maar dat betekent tevens dat we weten hoe we elkaars privacy moeten respecteren.